برای شاد بودن باید ذهنی شاد داشت

برای شاد بودن چه می کنید؟!

مجلات فکاهی و خنده دار می خوانید؟ به برنامه های طنز رادیو گوش می دهید یا فیلم های کمدی تماشا می کنید؟ شاید با حضور در کنار چند دوست خوش ذوق ، جریان انرژی شادی را در رگ های خود جاری سازید.

آیا در بیشتر اوقات زندگی خود شاد نیستید؟ آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید؟

چرا به محض اینکه مجله فکاهی در کنارمان نیست و فیلمی کمدی برای تماشا نداریم و یا رادیو برنام طنز ندارد ، بی حال و افسرده می شویم.

روحیه کسالت که بیشتر اوقات خودش را در بدن ما جا می دهد از کجا می آید و این افسردگی و کسلی چرا باید اینقدر از وقت و انرژی و افکار ما به سمت خود جذب کند؟ این همه غصه و غم و اندوه چه فایده ای دارد؟ اصلا چرا باید باشند و به چه دردی می خورند؟

برای شاد بودن باید ذهنی شاد داشت

انسان شاد چه مشکلی دارد که خیلی ها از آن ناراحت هستند و سعی میکنند با هزاران دلیل منطقی و غیر منطقی او را به یک انسان افسرده تبدیل کنند؟ چه وقت یک شخص شاد می شود و از همه مهمتر تحت چه شرایطی به شادمانی ماندگار و ابدی دست می یابد؟

حقیقت این است که لبخند اولین نشانه شادمانی و سرور نیست بلکه آخرین نقطه است و قبل از اینکه لبخندی بر لبان شخصی ظاهر شود ، هزاران اتفاق شاد در درون فکر و جسم و روح او رخ می دهد و خنده واقعی زمانی بر لب ها می نشیند که چشم ها نیز به دنبال آن برقی خاص پیدا کنند و همه اندام انسان ژست شادی و سرور را به خود بگیرند.

اگر می بینید بلافاصله بعد از اتمام یک سریال طنز خنده از لبانمان دور می شود و در لاک خود فرو می رویم و در چرخه های غم افزای فکر و خیال اسیر می شویم ، دلیلش چیزی نیست جر اینکه ذهن ما غمگین بودن را انتخاب کرده و به راستی وقتی خاطر و ذهن انسان غمگین باشد  ، چگونه می توان انتظار داشت که این انسان موج خوشحالی و سرور را از وجود خود به سمت دیگران ارسال کند؟

ذهن انسان زمانی به شادی می رسد که دلیلی برای نگرانی و غم پیدا نکند و به خاطر از دست دادنی های گذشته و حال و آینده خود غصه دار نباشد. حال سوال این است که چگونه می توان به ذهنی آرام و شاد و فارغ از نگرانی دست یافت و زندگی را یعنی همانطوری که هست یعنی مملو از سرور و شادی تجربه کرد؟

جواب این سوال در گرفتن سر نخ و سر رشته های خیالات از دست ذهن و سپردن همه آنها به دست موجودی است که در عالم کامل ترین و بزرگترین است و او کسی جز خالق کاینات نیست.

کمی به دعا های مذاهب و ادیان مختلف دقت کنید و ببینید خالق هستی را قبل از بر زبان آوردن دعا به چه شکلی یاد می کنند. در همه دعا ها او را بزرگترین ، داناترین ، توانا ترین ، قادر ترین ، مسلط ترین موجود می خوانند و وقتی به این اطمینان قلبی دست یافتند که در حال صحبت با موجودی ورای انسان ها و ابزارها و قدرت های زمینی و مادی هستند ، آن گاه درخواست و نیاز خود را به خالق هستی عرضه می کنند و با چشمانی پر امید و مطمئن از اجابت خواسته به آرامش و شادمانی دست می یابند.

شما هم از این به بعد هر وقت دچار دلشوره یا غم شدید که مانع خندیدن و شاد بودن شما می شود ، بلافاصله و بدون اینکه با اطرافیان مشورت کنید در درون خود ب خالق کاینات مشغول صحبت شوید و او را با بهترین و کامل ترین و بی نظیر ترین صفات بخوانید و بعد از کنترل همه امور زندگی خود را یک جا و دربست به او بسپارید و او را وکیل تام الاختیار و قابل اعتماد همه امور زندگی خود قرار دهید.

به محض این که با خالق کاینات ارتباط درونی برقرار می سازید موجی نامرئی از آرامش و اطمینان و شادمانی وجودتان را دربر می گیرد و احساس رهایی به یک باره بر تمام جسم و روح شما حاکم می شود و لبخندی عمیق و زنده بر لبان شما نقش می بندد. لنخندی که هر بیننده بی اختیار آرام می شود و ذهن آرام و شاد پشت این لبخند را تحسین می کند. همین الان آن گفت و گوی ساده  و آرام بخش را تمرین کنید. از قدرت اعجاز آور آن یکه خواهید خورد. این رااز لبخند ناخوآگاه خود خواهید فهمید!